DÜŞMÜŞ İNSAN
Acı çığlıklar gibi yürek yakacak o
Sonsuz bilinmezliğin tek adı olacak
Onun attığı adımlara kimse varamayacak
O Ay’ı kalkan, Güneş’i kılıç yapacak
Bunun gibi fısıldanan uğursuz dizeler var kulağımda
Gözlerimde kat kat karanlık bir perde
Dünyamın rüya olduğu, her türlü şeyin son bulduğu
Soğuk nemli beşiğimdeyim
Tıngır mıngır sallanmakta âlemden âleme süzülmekteyim
Sonra beni nazikçe tutup kaldırdılar.
Göğün sonundan aşağı fırlattılar.
Döne döne düştüm, tutuştum ve parladım.
Baktım ki yeryüzünde cürmüm kadar yer yakmadım.
