DÜŞ GÜZELİ

 

Bunu dinlerken ahenge kulak verin.

                                                    Bunu dinlerken ise sözlerin derinliğine...

ESMERALDA

Bak şu kızın büyülü dansına

Yine altın hâleler düşmüş ipek saçlarına

Öyle güzel ki her gözü kamaştırır

O kara toprağın bağrından ışıltılı bir elmastır

 

Her baktığımda ona buğulanır gözlerim

Titrer gibi olur heybetli dizlerim

Her dönüşünde uçuşur etekleri

 İnsanı çileden çıkarır gülüşleri

 

Görünürde sadece bir Çingene

Gönüllerde taçsız bir kraliçe

O bir hayal belki bir parça da gerçek

Hugo’nun zihninden kopmuş eşsiz bir çiçek

 

BİR MARUZATIM VAR

 DİNLE BENİ

Dinleyin dostlarım, dinleyin beni

Paylaşmayalım artık gamı, kederi

Tükenmezdim zannettim, şimdiyse kabullendim kaderi

Düşkünmüşüm dostlarım, o beni mahkûm etti

Çıkıp gidin artık buradan, terk edin yüreğimi

Israr etmeyin sakın, defolup yalnız bırakın beni

Beni kurtların uluyuşunda, kuşların şakıyışında bırakın

Ne gözüme ne sözüme aldırmadan uzak diyarlara varın

Öylece bakayım gerekse arkanızdan söz dövünüp de ağlamam

Bilirim insanın insana vardır ihtiyacı

Fakat neye yarar ki insan bırakıyorsa yürekte bir acı

Gülmek, eğlenmek vardı daha; rüyalı gözlerle bakmak hayata

Borun pazarı geçmişse eğer eşeğini neden sürmez Niğde’ye beşer

Vakit dolmadı belki, toprak kucağına almadı beni

Yalnız doğmadım, yalnız öleyim; yanımda başka kalp çürütmeyeyim

Şimdilik bu tek dileğim…

 

EVREN FISILDADI

 

DÜŞMÜŞ İNSAN

Acı çığlıklar gibi yürek yakacak o

Sonsuz bilinmezliğin tek adı olacak

Onun attığı adımlara kimse varamayacak

O Ay’ı kalkan, Güneş’i kılıç yapacak

 

Bunun gibi fısıldanan uğursuz dizeler var kulağımda

Gözlerimde kat kat karanlık bir perde

Dünyamın rüya olduğu, her türlü şeyin son bulduğu

Soğuk nemli beşiğimdeyim

Tıngır mıngır sallanmakta âlemden âleme süzülmekteyim

Sonra beni nazikçe tutup kaldırdılar.

Göğün sonundan aşağı fırlattılar.

Döne döne düştüm, tutuştum ve parladım.

Baktım ki yeryüzünde cürmüm kadar yer yakmadım.

DÜŞLERİM ISLAK

 ISLAK DÜŞLER VE BİR ÇOCUK

Birkaç sene önce bir yaz günü ikindi vaktinde,

Küçük bir kız elinde Arap sabunuyla çıktı bahçesine.

Rüzgar esti, otlar bozdu sessizliği; çınar dahi dile geldi.

Bunları duyan küçük daha bir heveslendi.

Bir halıya baktı bir de elindeki sabuna,

Köpürteceği köpükleri hayal etti: Bolca köpük bolca…

Halı önüne boydan boya serildiğinde

O hayallerini çoktan doldurmuştu ceplerine.

Bir baloncuk hayal etti kendini içine alan

Durdu ve düşündü kendince, bilinçaltında da yoktu ki onu durduran

Fırçalar ve kovalar da gelince halının yanına,

Büyüklerle birlikte girişti o da halıya.

Çoktan baloncuğunun yerini çeşit çeşit hayaller doldurmuştu.

Fırçalıyor, köpürtüyor sadece eğlencesine aldırıyordu.

Kâh bir sihirli uçan halı oluyordu tülermiş halı

Kâh önüne serilmiş kırmızı bir halı

Çok geçmeden bir ritim tutuldu.

Örgüler omuzlara vuruldu.

Küçük Arap sabununun kokusu genzini yakıp parmakları buruş buruş olana kadar devam etti.

Bu zaman içerisinde ıslandı ve köpüklendi.

Cebindeki hayalleri birden aklına düştü.

Ne olduğunu merak edip baktığında ıslak bir düş öbeği gördü.

Tatmin olmuşluk ve çocuklara özgü bir mahzunlukla en sonunda çekildi kenara.

Şimdilerde bunu yazan da az çok her şeyden zevk almaya çalışıyor hayatta.

KOYUN MUSUN?

 

 

KOYUN MUYUZ?

Hep çok yakından baktık,

Sadece gördüğümüze inandırıldık.

Hiç görmedik hatta duymadık,

Bir adım uzaklaşıp büyük resmi görmeye,

Hiç mi hiç çalışmadık.

 

Gruplara dâhil olmaktı felsefemiz,

Kalıplara tam sığmaktı hadisemiz.

Büyük kitlelerin küçük birimleri olduk,

Herkesin istediği insanlık rejimini kurduk,

Sadece koyunlar gibi takip ettik ve meleşip durduk.

BAZEN HER ŞEY EKSİK

 

DUVARLAR YIKILIR

İpteki cambaz misali düşüncelere meydan okuyorum.

Onlara karşı geliyor kurallarımı çiğniyorum.

 

Parmak uçlarımda, boğulmamaya çalışıyorum suda.

Uçurumlarımın sonunu, hayallerimin sınırını bilmek istiyorum.

Ne yaprak döküyorum şimdi sonbaharda ne de çiçek açıyorum ilkbaharda.

Kafamdaki zincirleri çekiştirmeyi bıraktım, ebedi sessizliğe büründü aklım

 

Mantık; beni bu sarp kayalıklarda bırakıp çekip gitti uzaklara

Başı olmayan sonu gelmeyen arsız duygular kaldı bir tek bana

Serzenişlerim kulağıma geliyor yankılanıp sanki aciz bir kimse yardım istiyor çaresizce

 

Ne yapmalıyım ki ben!

Durgun sularım taşkın deniz, berrak ufuklarım oldu puslu bir iz

 

Deniz ve gökyüzü artık uyandırıyor içimde boş bir his,

Sadece gözümü yoruyor dalgaların kıvrımları.

Semadaki beyaz puf bulutlar bana sıkıntılarımı hatırlatır oldular.

Daha heybetli artık dağlar ve daha keskin esiyor rüzgâr.

GÖNÜL KAPISI

 

ANAHTAR

Söyle, her kapıyı açabilir misin?

Sırlarıma ışık tutabilir misin?

Yıllarca aradığım kapıyı

Görmek istediğim her odayı

Açabilir misin?

 

Açabilirsen odayı, girince ben içeriye

Kapatır mısın ardımdan?

Mahrum eder misin beni ışıktan ?

Eğer korkularım, öfkelerim ve kederlerim doldurduysa odayı

Kilitler misin ardımdan kapıyı?

 

Ya da sadece bakıp arkamdan

Korkar mısın kalbine kilit vuran bu kadından ?

İşte en büyük mahrumiyet bendeki kalpte

Yıllardır merak etmekteyim içimde var olan ne?

 

O yıpranmış kapı gıcırdayarak açıldığında

Meçhul bir karanlık bekler beni

Bu kapının ardında, ezelden beri

Karşımda bir ayna, sol yanımda bir şecere

Ne kadar kısa sürede çökmüş bu çehre!

Ateş gibi yanan gözlerimin feri gitmiş

Geride kalmış sanki bir biçare

 

Şu an o çok merak ettiğim odadayım.

Yere kapaklanmış ağlamaktayım.

Arkamda kilit sesleri, artık tek başımayım.

Karşımdaki aynada, yüreğine yüz çeviren bahtsız bir kadın

Anahtar deliğinden sızan zayıf bir ışın

Aydınlatmaya çalışıyor karanlığımı

Ama bilmiyor ki daha bunu ben bile başaramadım.

RUHUMDAKİ TUFAN

BOŞLUKTA BİR ZAMAN

Ne yürümek isterim şimdi sokaklarda

Ne de öylece caddelerde koşmak.

İşte tam şimdi yutsun beni isterim hayat.

Yaşanacak hiçbir şey kalmasın bana,

Hisler ve duygular bürünsün çirkin tatlara.

Bir bir silinsin aklımdan hatıralar,

Dev saatimin sarkacı dursun çığlıklar atarak.

Son maddi görevimi de yapmış olurum,

Tabutta ceset olarak

Somut dünyayla bağımı kesip,

Ruhların içinden ruhumu seçip,

Uzaklara giderim.

Ta ki beni bulana dek yeniden cesedim.

DENİZE ÖVGÜ

 

DENİZE ÖVGÜ

Bu sabah yine inciler düşmüş denizin yüzüne,

Ne güzel bakıyor hülyalı gözleri göğün yüzüne.

Işıl ışıl bir gülüş ki bu eşi benzeri yok sevgilide,

Saçılan gülücükler çağırıyor davete icabete.

Güzel bir kız gibi zarif ve kıvrak raks ediyor dalgaları,

Maviliğinde bir dinginlik var bugün kalmamış arsızlığı.

Yine de baktıkça pır pır eder yüreğim,

Türlü coşkularımı, ihtiraslarımı hatırlar belleğim.

Büyülü bir enginliği var şu önümdeki denizin,

Sanki beni yutmuş da peşinden giden yok izimin.

Böyle yitip gideceksem eğer benim heybem hazır,

Sonunda denizin olduğu her yola çıkmaya değer.