YİNE ÖFKE

                                                                           

      Geçen haftalarda güneşe bir kızgınlık duydum. Onun parlaklığına duyulan sığ özlem sinirime dokundu. Öfkelendim. Bizim ara ara onu sevdiğimiz kadar bizi sevmiyordur bence. O dev alev topu, sırf bizim yüzümüzden o halde. Kaynayan kızgın suratı, her gün yaptığımız şeyler yüzünden iyice çirkinleşiyor. Bir gün patlayıp gidecek. Cidden yeter artık, eskiden bir yıldız olan o mükemmel şey şimdi ucube suratlarımıza ışımakla görevli. Ne aşağılık sorumluluk ama…

      Güneş bizim için gerçekten büyük bir lütuf... Doğadaki üreticilerin vazgeçilmez dostu... Biyolojik saatimizin can suyu... Kıymetini bildiğimizi zannetmiyorum. Biz insanlar daha çok durumu aleyhimize çevirmekte başarılıyız. Zaten derdimiz hiçbir zaman sürdürülebilirlik olmadı. Biyosfere kafa tutmaktan asla çekinmedik. Çünkü yenilmez tesislerimiz, devasa dozerlerimiz vardı. Ne olabilirdi ki? Söyleyecek çok şey olduğunu biliyorsunuz. Ama konuya dönelim. Bindiğimiz dalı kestik. Ve onun gücü  bizi ezmeye başladı. Ve kırmızı çizgiyi öyle geçtik ki sanırım artık geri dönüşü yok. Yapabileceğimiz tek şey ya kötü sonu olabildiğince ötelemek ya da öylece bekleyip ne olacağını görmek. Bol şans. Dünya üzerinde şans eseri yaşayan tüm canlılara bol şans...