DUVARLAR YIKILIR
İpteki
cambaz misali düşüncelere meydan okuyorum.
Onlara karşı
geliyor kurallarımı çiğniyorum.
Parmak
uçlarımda, boğulmamaya çalışıyorum suda.
Uçurumlarımın
sonunu, hayallerimin sınırını bilmek istiyorum.
Ne yaprak
döküyorum şimdi sonbaharda ne de çiçek açıyorum ilkbaharda.
Kafamdaki
zincirleri çekiştirmeyi bıraktım, ebedi sessizliğe büründü aklım
Mantık; beni
bu sarp kayalıklarda bırakıp çekip gitti uzaklara
Başı olmayan
sonu gelmeyen arsız duygular kaldı bir tek bana
Serzenişlerim
kulağıma geliyor yankılanıp sanki aciz bir kimse yardım istiyor çaresizce
Ne
yapmalıyım ki ben!
Durgun
sularım taşkın deniz, berrak ufuklarım oldu puslu bir iz
Deniz ve
gökyüzü artık uyandırıyor içimde boş bir his,
Sadece
gözümü yoruyor dalgaların kıvrımları.
Semadaki
beyaz puf bulutlar bana sıkıntılarımı hatırlatır oldular.
Daha
heybetli artık dağlar ve daha keskin esiyor rüzgâr.
Yorumlar
Yorum Gönder