KAYITSIZ ÇOCUKLUĞUM

 YELKENLER FORA

Çocukluğuma dair yıl sonu fotoğraflarına baktım az önce. Neredeyse her biri birbirinden absürt ve komikti. Biraz da tuhaftı. O yıllarda arkadaşlık yaptığım çocukların hayatımda yalnızca kısa dönemli oyunculuk yaptıklarını yeniden kavradım. Şüphesiz benim varlığım da belirli bir dönemde onlar için figüranlık yerine geçti. Ama onları severdim birlikte yaşattığımız kayıtsız çocukluğum benim için daima hoştu. Küçük meraklı kafalarımızda ne ölümle ilgili metaforik saptamalar vardı ne de engin yaşam felsefemiz. Yarım insancıklardık diyebiliriz yani. Evet; öğrenir, keşfeder, sorar ve çözerdik. Fakat ihtiyaçlarımızdan fazlasını değil. Hayallerimiz gerçek olurdu düşlerimizde mutlaka, bambaşka hayatlar yerine oyuncaklar seçerdik. Yavaş yavaş güya öğrenmemiz gereken şeyleri öğrendik. Leyleklerin bizi getirmediğini, insanların gerçekten kötü ve tehlikeli olabileceğini, zaman denen şeyin su gibi akıp gittiğini öğrendik. Şu an hepimiz farklı küçük dünyalarımızda kendi küçük figüranlarımızı bulduk. Ve oyunlarımızı sergilemeye çoktan başladık bile. Hayatın bitmek bilmez gibi görünen çok perdelik bir tiyatro oyunu olduğunun da farkındayız artık. Minik bedenlerimiz ve tatlı zararsız fikirlerimiz yerini şimdiki bizlere ve büyük fikirlerimize bırakalı epey oluyor. Bu biçime girmeyi biz arzulamadık yaşam arzuladı. Yaşam pek çok konuda acımasız olabilir. Bizi zaman tünelinin sonuna yaklaştırmayı seçen de o. Ancak bazen merhametli de olabilir. Yaşamı engin bir okyanus gibi düşünecek olursak gemiler ufak yaşam parçalarıdır. Ve bizler kendi gemimizin kaptanlarıyızdır. Herkes kendi geleceğine yelken açar. Yaşamın merhametiyse şudur: Yazgımız o engin denizdeki dalgalardır sadece. Ne gemimizin kaptanıdır ne de tayfası. Geleceğimizin yönünü her daim biz çizeriz. Birçok deneyimin barındığı bu yaşam okyanusunda geminizin her daim istediğiniz rotada olması dileğiyle…

Benim kayıtsız çocukluğum
Hangisi benim sizce?

Ve  bonus

Bu da bir başka bonus