DEPREM: UMUDUN ÇÖKÜŞÜ

 

DEPREM: UMUDUN ÇÖKÜŞÜ

     Daha önce yazamadım çünkü mecalim yoktu. Uzun zaman sonra kâğıtla, kalemle yazdığım ilk metin bu. Çünkü hissettiğim acı kadar gerçek olsun istiyorum. Kanlı canlı, etten kemikten gibi gerçek… Kimsemiz yokmuş bizim. Biz zavallılar, dünya üzerindeki bir avuç yetim… Anlaşılan o ki yaşamak bile fazlaymış bize. Tüm olanlara bakınca içimde filizlenmesi gereken tek şey: öfke. Halbuki benim için başka şey yokmuş gibi hüzünden öte...

     Aklım almıyor. Çılgınca inkâr peşindeyim. Nasıl? Nasıl? Nasıl? Yüzleriniz hiç kızarmadı mı? İçiniz hiç titremedi mi? Göz göre göre ölümle sözleştiniz. Siz ölenle hiç ölmediniz mi?

     Umudum, yanakları al al gürbüz bir çocuk gibiydi. Öylesine masumdu öylesine günahsızdı ki… En büyük ve tek suçu hayal etmekti. Yaşama hevesle tutunan son parçamı öldürdünüz. Eksik olmayın, bir de ellerimle gömdürdünüz.

     Peki ya bu duygu seli çekildiğinde olacakları hiç düşündünüz mi? Ben size söyleyeyim sular çekildiğinde gerçek tüm dehşetiyle ortaya çıkacak. Yok saydığınız, taraflı gösterdiğiniz, küçümsediğiniz ve yer yer yalanladığınız acımız bir yılan gibi boynunuza dolanacak. Siz çırpındıkça boğazınızı sıkı sıkı saracak. Acıdan soluksuz kaldığınızda belki bizi anlama kabiliyetine erişirsiniz.

     İçimde fokur fokur kaynayan bir volkan, gözlerimde cayır cayır yanan bir ateş var. Sönen niceleri hatırına için için yanıyorum. Ben böyle tutuşmuş yanarken ülkemde tek suçlu deprem. Hani hak, hukuk, adalet; medeniyetler beşiği Türkiye’m?

     Ömrümüzden ömür canımızdan can gitti. Pınarlarımızda yaş, gözlerimizde fer bitti. Saatler, günler geçti. Bu kimsesizlik canımıza tak etti. Cefadan şerbet yapıp içtik. Boğazımızı yaka yaka geçti. Yazgıdan kaçılmaz, kaderinizde bedbaht olmak varmış dendi. Bunca yıldır dünyadayız kulaklarımız böylesini işitmedi.

     Size rağmen yekpare bir yürektik. Acının altında hep beraber ezildik. Yılmadık omuz omuza direndik. İyi bakın siz bilmezsiniz, işte bu esas birlik ve beraberlik. Size göre hep katlanmalı hep dayanmalı yurdum insanı. Sanki sefalet diye yazılmış Anadolu’nun alnına yazısı. Geçin bunları, kesin bu zırvaları.

 

     Hesap kitap sandığınızdan yakın ya bugün ya yarın…

Dilerim ki ıstırap ve keder sizi hiç terk etmesin.

Dilerim ki yaşam boyu feryatlarınız hiç dinmesin.

Dilerim ki en muhtaç olduğunuzda yardımınıza kimse gelmesin.

Dilerim ki naaşınızın arkasından “iyi bilirdik” denmesin.

Dilerim ki o iki yakanız iki cihanda da bir araya gelmesin.